فوریه 24
بازدید : 1150
عکس : حسین ظهروند - تسنیم
نظرات : بدون دیدگاه
جایگاه مهارت زندگی در مدرسه کجاست!؟

در ایران یک وزیر پیداشده که بگوید آقایان و خانم‌ها، بازى حق بچه‌هاست، مهارت‌های زندگى را آموزش دهیم، تکلیف اضافه و مشق شب و دیکته و از این رقم اضافات را حذف کنیم. آمد که بگوید دانش‌آموز امروز جوان آینده است، باید براى آینده و زندگى آینده و ساختن کشور در آینده پرورش پیدا کند […]

در ایران یک وزیر پیداشده که بگوید آقایان و خانم‌ها، بازى حق بچه‌هاست، مهارت‌های زندگى را آموزش دهیم، تکلیف اضافه و مشق شب و دیکته و از این رقم اضافات را حذف کنیم. آمد که بگوید دانش‌آموز امروز جوان آینده است، باید براى آینده و زندگى آینده و ساختن کشور در آینده پرورش پیدا کند و عمرش باید با شادى و نشاط سپرى شود، پس دانش آینده، زندگى آینده و فناوری آینده مهم است.

 

دانش‌آموز دبستان نباید تفکیک بشود به خوب و بد و یا رفوزه و قبول، باهوش و بی‌هوش، باید بازى کند، راه برود، ورزش کند، بدود، زمین بخورد، بلند شود، هى زمین بخورد بلند شود و هى تجربه کند و البته نقش معلم راهنمایى نظارت و هدایت است.
من یک تذکر دهنده‌ ام، اساس تعلیم و تربیت همین است؛ تذکر و بیدارگرى. مگر نه این که می‌گوییم معلمى رسالت انبیاست، انبیا براى تذکر آمدند. تذکر براى بیدارگرى و براى هدایت بشر، بیدارگرى و هدایت با یاددادن از روى اجبار متفاوت است.

 

معلم در جهان امروز، فقط یک تذکردهنده و بیدارکننده است. دانش غیرضروری مانع به یادآوردن و یادگیرى می‌شود. ما به یاد می‌آوریم. براى ساختن هر کشورى باید به یاد آورد. ما به یاد می‌آوریم بازى را، شادى را، نشاط را و البته ایده پردازى را. ایده؛ خلاقیت؛ ابتکار؛ نوآوری و محصول، پنج اصل مهم در آموزش‌ و پرورش فراگیر و مشارکت جمعى و خلاقیت گروهى است. تیزهوش پرورى و پر هوش انگارى، مانع این مشارکت و تولید جمعى می‌شود.

 

هدف مدرسه، آموزش صرف نیست، بلکه هدف اصلی آن تربیت است، اما این مسئله چنان که باید و شاید در جامعه نهادینه نشده، به همین دلیل است که اولیا در مراجعات خود به مدرسه فقط در مورد موضوعات آموزشی فرزندان سؤال می کنند. مسئله تعلیم و تربیت یک مسئله ملی است که باید اهمیت آن برای جامعه تبیین شود و نقش دانشگاهیان و استادان می تواند در این باره مؤثر باشد.

 

در بسیاری از کشورهای جهان، آموزش دروسی مانند ریاضی،‌ فیزیک و شیمی فقط وسیله ای برای رسیدن به اهداف تربیتی مورد نظر آن جامعه است،‌ امیدوارم در کشور ما نیز این نگرش به وجود آید. همه اتفاقات باید در مدرسه رخ دهد و باید نگرشی در معلمان ایجاد شود که آن ها به آموزش صرف نپردازند و تربیت دانش آموزان را وظیفه اصلی خود بدانند. وقتی صحبت از آموزش مهارت های زندگی در مدرسه می شود، این تصور می رود که کتابی به کتاب های درسی اضافه شده است، اما این تصور نادرست است و منظور آن است که مهارت های زندگی باید در همه دروس وجود داشته باشد.

 

تفکیک نظام تعلیم و تربیت به بخش های آموزشی، پرورشی و پژوهشی کاردرستی نیست  و باید آموزش در قالب پژوهش و با هدف تربیت انجام گیرد. با تفکیک سه موضوع آموزش، پرورش و پژوهش، تربیت در مدرسه اتفاق نمی افتد، دانش آموزان باید فرآیند تعلیم و تربیت را با روش پژوهشی فرا گیرند.

 

آموزش و پرورش یک مسئله ملی و از مهم ترین مسائل کشور است و فرآیند تعلیم و تربیت نیز تنها برعهده آموزش و پرورش نیست، همه دستگاه ها در فرآیند تعلیم و تربیت مؤثرند و ‌آموزش و پرورش نقش سیاستگذاری در این فرآیند را برعهده دارد. امروزه همگان به این نتیجه رسیده اند که آموزش های رسمی نقش آن چنانی در تربیت دانش آموزان ندارند، بنابراین همه به آموزش های غیررسمی روی آورده اند که که این امر نیاز به مدیریت دارد. تغییر نگرش نسبت به آموزش و پرورش از ضروریاتی است که باید مورد توجه ویژه قرار گیرد.

 

 

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما