یکی از رفتارهای منفی والدین، دخالت های بی اندازه در تمامی امور فرزندان است، به ویژه دختران که در گذشته برخی از خانواده های پدرسالار چنین می کردند و فرزندان، بدون اجازه آنان حق نشستن هم نداشتند و در مقابل برخی از خانواده ها کوچک ترین دخالتی در امور فرزندان خود نمی کنند. البته در برخی موارد باید پدر و مادر در امور فرزندان خود دخالت نمایند و در مسائلی که مربوط به زنان می شود، پدران نباید دخالت نمایند.

یکی از دلایل وجود دعوای همیشگی در خانواده ها، دخالت زیاد والدین در ارتباط بین فرزندان است. در روستاهایی که به پاسگاه نزدیک تر است دعوا و نزاع بیشتر اتفاق می افتد؛ زیرا روستائیان سر کوچک ترین اختلافات به آن جا می روند. اما در صورت بُعد مسافت، میزان دعواها کم تر دیده می شود، زیرا طرفین دعوا هنگام رفتن به پاسگاه در بین راه خسته شده و خودشان با هم کنار می آیند.

اگر والدین مرتب در اختلافات فرزندان دخالت کنند، به شیوع نزاع بین آن ها دامن زده و آنان را از حل مشکلاتشان به تنهایی باز داشته و قدرت سازگاری و تفکر را از آن ها می گیرند. صرفاً زمانی باید دخالت نمود که موضوع بسیار حاد بوده و جنبه اورژانسی داشته باشد. پدران و مادران فقط باید نقش باز دارنده داشته باشند و نباید از کلمه «مقصر» استفاده نمایند.

• عوامل اختلافات فرزندان

۱- بخشی از این اختلاف ها طبیعی بوده و به لحاظ مشترک بودن منافع در اکثر خانواده ها مشاهده می شود.

۲- برخی از این اختلاف ها به تفاوت های برخورد والدین با فرزندان مربوط می شود؛ یعنی خانواده عدالت را در برخورد با فرزندان رعایت نمی کند.

۳- انتظارات بیش از حد یکی از فرزندان و تأمین آن ها از سوی والدین می تواند برای سایرین مشکل آفرین باشد.

۴- در مواردی تشویق یکی از فرزندان و محروم نمودن دیگری سبب ایجاد اختلاف میان آن ها می شود.

۵- تفویض مسئولیت ها به صورت غیر عادلانه، خود به خود موجب اختلاف میان فرزندان می شود.

۶- توجّه افراطی یکی از بستگان یا نزدیکان به یکی از فرزندان، موجب ایجاد اختلافات میان آن ها می گردد.