لباس دست کم پاسخگوی سه نیاز آدمی است؛ یکی این که او را از سرما و گرما حفظ می‏ کند، دیگر این که در جهت حفظ عفت و شرم به او کمک می ‏کند و سوم این که به او آراستگی و زیبایی و وقار می‏ بخشد. بنابراین نه تنها کیفیت لباس پوشیدن حاکی از شخصیت انسان است بلکه در شکل‏ گیری و تحول شخصیت او نقش دارد.

پوشیدن لباس آراسته و پرهیز از هر نوع آشفتگی و پریشانی، نشانه‏ ای از وجود نظام فکری و ذوق فطری در انسان است. بنابراین می‏توان گفت آشفتگی برونی حکایت از آشفتگی درونی می ‏کند. زیرا انسان اگر دارای شخصیت طبیعی و سالم باشد از آشفتگی و بهم ریختگی گریزان است و نظم و ترتیب و تمیزی را بر ژولیدگی و پریشانی ترجیح می‏ دهد.

آراستگی ظاهری اگر با خود آرایی درونی همراه شود، تنها رمز موفقیت انسان در جلب محبت و راه یافتن در دل هاست، به طوری که بدون برخورداری از چنان شرایط ظاهری و باطنی، انتظار محبوبیت پیدا کردن، انتظاری بی‏جا خواهد بود. پرهیز از خودآرایی و پذیرفتن آشفتگی و ژولیدگی در لباس به جهت تعارضی که با خواسته‏ های فطری انسان دارد اثرات سویی در زمینه روانی بر انسان به جای می‏ گذارد به طوری که به تدریج سبب بروز افسردگی روحی و انهدام ذوق فطری در انسان شده و منجر به بی‏ اعتدالی روانی می‏ شود، تا آنجا که علائق انسان را به زندگی و مواهب موجود در آن از حد اعتدال کاهش می ‏دهد و او را به شخصی منزوی و گوشه ‏گیر تبدیل می‏ کند.

یکی از عوامل نشاط و شادابی روانی پوشیدن لباس تمیز است. لباس تمیز باعث ذلت و خواری دشمنان می ‏شود و انسان را در مقابل آنان سربلند می‏ کند. لباس مناسب انسان را در میان مردم عزیز می‏ کند. لباس انسان باید معرف جنس او نیز باشد بنابراین لباس مردان باید با لباس زنان تفاوت داشته باشد و هر کدام لباس مخصوص خود را بپوشند. استفاده از رنگ های شاد در لباس اثرات غیر مستقیمی در افزایش حرکت و فعالیت و پیشرفت کار افراد می ‏شود و بالطبع در سلامت روانی و شخصیتی افراد مؤثر خواهد بود.