از دوره نوزادی اگر عکس‌های مختلفی را به کودک نشان دهیم، نسبت به عکس انسان، واکنش بیشتری نشان خواهد داد. همین امر مشخص می‌کند که عروسک که تداعی‌کننده شکل انسان است، برای کوک کم‌سن و سال نیز جذابیت دارد. عروسک جزو اولین اسباب‌بازی‌های کودکان است به خصوص دختربچه‌ها. والدین هم اگر فرزندشان دختر باشد، از […]
از دوره نوزادی اگر عکس‌های مختلفی را به کودک نشان دهیم، نسبت به عکس انسان، واکنش بیشتری نشان خواهد داد. همین امر مشخص می‌کند که عروسک که تداعی‌کننده شکل انسان است، برای کوک کم‌سن و سال نیز جذابیت دارد. عروسک جزو اولین اسباب‌بازی‌های کودکان است به خصوص دختربچه‌ها. والدین هم اگر فرزندشان دختر باشد، از همان ابتدا عروسک را جزو اسباب‌بازی‌های وی در نظر می‌گیرند.
بهتر است که خانواده‌ها برای کودکان خود، عروسک‌های نرم را انتخاب کنند. کودکان با بغل کردن این عروسک‌های نرم، احساس آرامش و امنیت می‌کنند؛ به خصوص در کودکان کم‌سن و سال (زیر ۳ سال) انتخاب این نوع عروسک‌ها بر عروسک‌های سفتی مانند باربی و … ارجحیت دارد. نکته دوم آن است که بهتر است برای کودکان زیر ۳ سال، عروسک‌هایی انتخاب شود که صدا نداشته باشند. در بسیاری موارد کودکان از عروسک‌هایی که حرکت و صدا دارند، می‌ترسند. ذهنیت کودکان از عروسک، جسم جامد بی‌صداست؛ چیزی مانند لیوان، پس طبیعتا انتظار ندارند که این جسم جامد، از خودش صدا دربیاورد.
«دختر ۶ ساله من یک خرس عروسکی دارد که از دوران کودکی با آن مانوس بوده و هنوز هم طوری به آن وابسته است که بدون آن، نه از خانه خارج می‌شود، نه به مهدکودک می‌رود و نه حتی می‌‌خوابد. این عروسک به قدری کهنه و کثیف شده که اصلا نمی‌توان به آن نگاه کرد. ما برایش خرس‌های عروسکی جدید و زیباتری خریده‌ایم اما هیچ‌کدام از آن ها جای آن عروسک قدیمی‌اش را نمی‌گیرد. حالا او به سن مدرسه رسیده و ما نگران‌ایم که چه کار باید بکنیم؟ او می توانست عروسک‌اش را با خودش به مهدکودک ببرد اما مدرسه، مطمئنا جای خرس عروسکی نیست! حالا همه ما به جنب‌وجوش افتاده‌ایم بلکه خرسی را از یاد او ببریم و حتی چند روزی آن را مصلحتی گم و گور کردیم اما او آن قدر جیغ و داد کرد که صدای همسایه‌ها درآمد و ما هم دوباره پیدایش کردیم…»
در بعضی مواقع که مثلا قرار است کودک به مهدکودک جدید برود، چون احساس امنیت نمی‌کند، ترجیح می‌دهد بعضی وسایل خودش را به آنجا ببرد. چنین رفتاری کاملا طبیعی است و اشکالی ندارد. چنین وابستگی‌هایی به تدریج کمرنگ می‌شود. مثلا حدود سن ۸ تا ۹ سالگی کودک وابستگی کمتری به عروسک‌هایش خواهد داشت. به عنوان نمونه با وجودی که به عروسک خود خیلی وابسته است اما خجالت می‌کشد که آن را در جمع دوستان خود بیاورد.
همین امر وابستگی او را کمتر و کمتر می‌کند. اما اگر وابستگی کودک در سن بالای ۱۰ سال هم همچنان شدید بود و به هیچ‌وجه کمرنگ نشد، باید ماجرا را جدی گرفت، بررسی کرد و به دنبال دلیل اصلی آن گشت. شاید اضطراب یا ترس یا کمبود اعتمادبه‌نفس از عواملی باشند که سبب وابستگی شدید کودک در سنین بالاتر به عروسک خاصی می‌شوند.
نویسنده این مطلب :
