روند شناسایی اجسام تا دو سالگی به این شکل است که کودک شی رو به دست می گیرد لمس می کند ممکن است به دهن ببرد و وقتی شناسایی تمام شد آن رو پرت می کند. این پرت کردن نه از سر خشم است نه بی ادبی و نه باعث نگرانی است. کودکان از سن حدود ۱۴ ماهگی تا سه سالگی پرتاب کردن را یاد گرفته و از این که اشیاء را پرت کنند لذت می‌برند، چرا که انگشتان‌شان را از دور چیزی که در دست دارند باز کرده و آن‌ را رها می‌کنند و این خود یک پیشرفت در استعدادهای حرکتی آن ها محسوب می‌شود.

پرتاب کردن اشیاء مستلزم هماهنگی بین دست و چشم کودک است و هنگامی‌ که کودک شروع به پرتاب کردن اشیاء می‌کند، نه تنها بسیار به خودش می‌بالد که یک مهارت جدید را کشف کرده، بلکه والدین نیز باید خوشحال باشند که او یک مرحله رشد دیگر را نیز طی کرده است، هرچند که این امر ممکن است آن ها را خوشحال نکند که او ماکارونی را از بشقابش بر روی زمین بریزد و یا پستانکش را در خیابان از دهانش به بیرون پرت کند.

تا جایی ‌که پرت کردن اشیاء توسط کودک خطری برای اطرافیان ایجاد نکند، نباید او را سرزنش و یا تنبیه کرد، متوقف کردن کودک از پرت کردن اشیاء به اطراف در این سن، تلاش بیهوده است، پس به جای این که او را متوقف کرد باید سعی شود به او یاد داد که چه چیزهایی را می‌تواند و چه چیزهای را نمی‌تواند پرت کرد.

اگر تعداد وسایلی که به کودک اجازه می‌دهید پرت کند زیاد باشد، او سریع‌تر یاد می‌گیرد که چه چیزهایی را نباید پرت کند، او را به پرت کردن چیزهای بی‌خطر تشویق کنید، مثلاً در منزل تعدادی توپ‌های فومی یا پارچه‌ای تهیه کنید و با یکدیگر توپ بازی کنید و یا اگر به خرید می‌روید از او بخواهید خرید شما را داخل چرخ بیاندازد، او از این که به او اجازه دهید که خرده سنگ‌های کنار جوی را داخل جوی آب پرت کند بسیار لذت می‌برد، به این ترتیب او کم‌کم یاد می‌گیرد که پرت کردن چیزهای مناسب در زمان و مکان مناسب، اشکال ندارد.

اگر پرت کردن اشیاء از روی عصبانیت باشد، باید در صورت امکان، او را نادیده گرفته و به او محل نگذاشت، اگر کودک بداند که می‌تواند با پرت کردن اشیاء به سوی دیگران توجه والدین را جلب کند، حتماً این کار را تکرار خواهد کرد، اما اگر دیدید که او این کار را تکرار می‌کند و یا باعث ایجاد ناراحتی و درد در کودک دیگری می‌شود در این صورت بلافاصله او را از محیط دور کرده و با آرامش ولی قاطع به او گوش‌زد کنید.

ممکن است واکنش غیرکلامى کودک نسبت به ناکامى در هنگام بازى با اسباب‌بازى یا پازلى که شکل دارد، به‌ صورت بلند کردن اشیاء و پرتاب آن ها به اطراف اتاق باشد، او در این حالت شیطنت نمى‌کند، دور کردن اشیاء به‌علت ناکامى ممکن است به‌قدر کافى در تخفیف تنش او کمک کند و ممکن است با یک فریاد به پایان برسد.

حال برای والدین سئوال پیش می آید، که آیا بعد از پرت کردن اسباب‌بازی باید آن را برای کودک بیاوریم، باید گفت که فرزند شما اسباب بازی‌اش را پرت می‌کند و منتظر است شما که در هر بار پرت کردن، آن‌را برایش برگردانید، می‌توانید با صبر کردن، حس کشف راه‌های جدید را در او بیدار کنید، حرکت‌های بعدی، باعث رشد فکری کودک و شکوفایی خلاقیت در او می‌شود.

هر چند که این امر ممکن است آن ها را خوشحال نکند که او ماکارونی را از بشقابش بر روی زمین بریزد و یا پستانکش را در خیابان از دهانش به بیرون پرت کند. در واقع با این کار کودک در حال بررسی نیروی جاذبه است، اگرچه شاید درک درستی از آن نداشته باشد اما نتیجه و اثر آن را به خوبی متوجه می‌شود.

او مهارت پرت کردن را با وسایل مختلف امتحان می‌کند تا ببیند چه بلایی سر هرکدام می‌آید، مثلا می‌فهمد وقتی توپ پرت می‌شود نتیجه با پرتاب یک آلو فرق دارد. ممکن است کم‌کم پرت کردن اشیا به صورت یک عادت و برای بیان خشم مورد استفاده قرار بگیرد و کودک شما هنگامی که عصبانی می‌شود هر آنچه دم دستش باشد را پرت کند. اگر در پاسخ به پرتاب کردن، عکس‌العمل تندی نشان ندهید معمولا این رفتار‌ها هم می‌گذرند و پرتاب کردن در مرحله یادگیری باقی مانده و کودک شما از آن به عنوان وسیله‌ای برای ابراز خشم استفاده نخواهد کرد.