وجود یک ارتباط مستحکم در خانواده از اساسی‌ترین نمودهای خانواده‌ای قدرتمند است و این ارتباط به کودکان احساس استواری می‌دهد. از این طریق اعتماد به نفس در کودکان افزایش یافته و در نهایت یک قدرت دفاعی در برابر هجوم فشارهای خارجی در اجتماع به آنها ایجاد می‌شود اما، خود این ارتباط الزاماً باید در خانواده بوجود آید، چراکه والدین به عنوان معلمین اولیه کودکان، بهترین نمونه برای آموزش هریک از مهارت‌های اجتماعی از جمله دوست‌یابی هستند. کودکان بسیاری از عادات و رفتار و از جمله اجتماعی شدن را از والدین کسب می‌کنند، ولی مهارت برقراری ارتباط باید از دوران طفولیت کودکان شروع شده و به طور مستمر ادامه پیدا کند.

اصولاً‌ برای این که رفتار و عملی در کودکان به یک مهارت تبدیل شود، باید چهار اصل (چهار «ت») رعایت شود. این چهار اصل عبارتند از:

۱. تمرین

به منظور برطرف کردن یک واکنش و رفتار نامناسب باید واکنش و رفتار مناسبی جایگزین آن کرده و به‌ صورت کلامی و رفتاری آن را بارها و بارها تمرین کرد. این تمرین از طریق توضیح، نمایش و ایفا نقش و کاربرد آن در شرایط طبیعی و واقعی امکان‌پذیر است.

۲. تشویق یا تحسین

اصولاً‌ تغییر و کسب مهارت جدید خصوصاً‌ اگر در بدو امر جذاب و نتایج آن ملموس نباشد، دشوار است اما، از طریق تحسین و تشویق می‌توان هم انگیزه ایجاد و هم آن را تقویت کرد. تحسین می‌تواند کلامی، ‌حرکتی (حرکات سر یا دست دال بر تأیید و رضایت)‌ یا رفتاری با چند دقیقه بازی بیشتر باشد.

۳. تذکر یا اشاره

در هر زمان مناسب باید به رفتار و واکنش مناسبی که توسط دیگران چه در زندگی روزمره و یا موقع تماشای تلویزیون سر می‌زند، ‌بطور غیر‌مستقیم اشاره کرد. باید مراقب بود که تذکر و اشاره بوی تحقیر، سرزنش و مقایسه ندهد.

۴. تحریک

اصل آخر، تحریک است که باید در هر زمان و فرصت مناسب با به کار بردن تکنیک و مهارت لازم به آن اشاره کرد و متذکر شد «الان عصبانی هستی، ‌تا ۱۰ بشمار بعد حرفت رو بزن».

کودکان بسیاری از رفتارها را از اولین معلم هایشان که همان پدر و مادرشان هستند، تقلید می کنند؛ در نتیجه وجود یک ارتباط صمیمی میان آن ها بهترین نوع آموزش مهارت های اجتماعی به این شکوفه های زندگی است؛ مثلا وقتی مادری در حال پوشاندن لباس های کودک خردسال خود است، باید به او توضیح دهد که چه کاری انجام می دهد؛ در واقع والدین باید تا جایی که برایشان مقدور است، با کودکان خود صحبت کنند.

به زبان ساده تر مهارت های اجتماعی مهارت هایی است که کودکان برای آن که بتوانند خودشان را با اجتماعی که در آن زندگی می کنند، سازگارتر کنند، به آن نیاز دارند. این مهارت ها در برگیرنده طیف وسیعی از توانایی های گروهی، از آغاز، حفظ و پایان یک مکالمه ساده تا تشخیص علائم ارتباط اجتماعی و حتی پیچیده ترین آن ها مثل، فرآیند های حل مسئله است.