نگرش فرد در مورد خودش تأثیر زیادی روی کارها، افکار، هوش و… او دارد. به طور مثال شخصی که فکر می کند آدم کم هوشی است برای این که دیگران متوجه کم هوشی او نشوند کمتر در موقعیت هایی قرار می گیرد که هوش مورد نیاز است. او در مکان هایی که بازی های هوش انجام می دهند، کمتر حضور می یابد. به معما و… علاقه ی کمتری نشان می دهد.

وقتی سؤالی دارد می ترسد که سؤال او خیلی ساده باشد بنابراین ان را نمی پرسد. با عقیده به این که نظرات او خیلی سطحی و بی ارزش است در مشورت ها نظری نمی گوید. همان طور که در بخش های پیشین خوانده اید، تمام این موارد مثل بازی هوش، معما، سؤال کردن، مشورت و… باعث رشد هوش می شوند. بنابراین شخصی که چنین است با دوری از این موارد باعث می شود که هوش او پرورش پیدا نکند.

تلقین می تواند نگرش کودک را نسبت به خودش خوب کند. با تلقین به کودک می توانید باورهای باهوش، خلاق بودن، داشتن حافظه ی خوب، با اراده بودن، مصمم بودن، خسته نشدن و… را در کودک زنده کنید. کودکی که این نگرش ها را در مورد خود دارد به همین شکل عمل می کند و باعث می شود تا هوش، خلاقیت و استعداد او در سطح بالایی قرار گیرند. بنابراین همیشه خصوصیات و صفات خوب را به کودک خود تلقین کنید. کاری کنید که کودک موفقیت های زیادی کسب کند و از کسب آن موفقیت ها احساس غرور کند.

در مواردی که کودک شکست می خورد به او بگویید که شکست خوردن امری طبیعی است و همه ی دانشمندان هم شکست می خورده اند، آدم های باهوش از شکست خوردن نمی ترسند و دوباره امتحان می کنند ولی آدم های ضعیف با یک شکست ناامید می شوند و دیگر کار را ادامه نمی دهند. بعد از شکست خوردن کودک او را تشویق کنید تا کارها را دوباره ادامه دهد. البته سعی کنید کودک آن قدر شکست نخورد که ناامید شود.

اولین و مهم‌ترین گام در ایجاد مثبت‌ اندیشی در کودکان این است که والدین و سرپرست کودک تلاش کنند نگرش و رفتار مثبت را آموزش بدهند. کودکان به تقلید از بزرگ‌سالان علاقه‌مندند. آن ها به ما گوش می‌کنند و به‌ دقت رفتارمان را نظاره می‌کنند. اگر والدین و بزرگ‌ترها رفتار و نگرش مثبتی داشته باشند، امکان ایجاد و تلقین مثبت‌ اندیشی در کودکان بیشتر خواهد شد.

کودکان از شنیدن تعریف و تحسین شدن برای کار خوبی که انجام داده‌اند، لذت می‌برند. تشویق و تمجید اعمال و رفتارهای کودکان به آن ها انگیزه‌ی مثبت می‌دهد و باعث می‌شود حس تعلق و مشارکت در آن ها پا بگیرد و احساس کنند بخشی از یک کل مهم و باارزش هستند. کودکان را مشخصا برای کاری که کرده‌اند تشویق کنید. تعریف و تمجیدهای کلی چندان مؤثر نیست و باعث می‌شود کودک رفته‌رفته این تعاریف را جدی نگیرد. مثلا مشخص و واضح از دختر یا پسر خود برای کمک کردن در انجام تکالیف برادر کوچک‌ترش تشکر و قدردانی کنید.