نکته‌ی دیگر این است که گاهی والدین با رفتارشان باعث ترس در بچه ها می شوند؛ مثلاً وقتی بچه ای در حال شیطنت است، پدر و مادر برای آرام کردنش، او را از یک حیوان و یا یک موجود خیالی می ترسانند؛ این رفتار منجر می شود که ترس در عرض چند ثانیه در وجود فرزند نهادینه شود.

از جمله ترس های معمول دوران کودکی، ترس از حیوانات است که اغلب اکتسابی است، یعنی ممکن است از دیدن چهره وحشت زده مادر در هنگام برخورد با یک حیوان به وجود آید. گاهی نیز بر اثر تجربه ناخوشایند کودک با یک حیوان ایجاد می شود. برای کاهش دادن این ترس نیز باید کودک را به تدریج با حیوانی که از آن می ترسد، آشنا کرد. یعنی اگر آن حیوان کرک یا مو دارد، ابتدا عروسکی کرک دار در اختیار طفل قرار دهید، بعد تصویر آن حیوان را برای کودک نقاشی کنید یا عکس آن را به او نشان دهید و درباره آن با او صحبت کنید. سپس خود حیوان را از دور به او نشان دهید و و به تدریج فاصله او را با حیوان کم کنید. به خاطر داشته باشید که همه این مراحل را باید با صبر و حوصله و در مدت زمان مناسبی طی کنید.

در صورتی که ترس کودک آن قدر شدید بود که با به کارگیری این روش ها موفق به از بین بردن یا کاهش آن نشدید، حتما به روانشناس کودک یا متخصص تعلیم و تربیت مراجعه کنید و مشکلتان را با او در میان بگذارید. به طور کلی ترس دائم و ثابت به هر علت که باشد اثر بسیار نامطلوبی بر جسم و روان کودک به جا می گذارد و کودک را از زندگی طبیعی و شاد محروم می سازد و در نوع حادش سبب اختلال در جسم و روان کودک می شود. اطفال در مقابل ترس ها شدید، واکنش های متفاوتی نظیر لکنت، شب ادراری، کم رویی، افسردگی از خود نشان می دهد. گاهی اوقات کودک بر اثر ترس پرخاشگر می شود.

نامطلوب ترین اثر ترس این است که شخصیت کودک را نابود می کند. کودک ترسو اتکاء به نفس ندارد، در هیچ کاری داوطلب نمی شود و کاری را با رغبت انجام نمی دهد، زیرا بیشترین میزان انرژی و نیروی کودک صرف مقابله با ترس می شود و گاهی اوقات بی تفاوت و تنبل و ضعیف و بی اراده می گردد. دروغگویی نیز از جمله رفتارهای ناپسندی است که بر اثر ترس در کودک پدید می آید. ترس بیشترین صدمه را به اعصاب، مغز نیز نمی تواند به خوبی فرمان بدهد، به همین دلیل کودک گاهی بر اثر ترس های شدید دچار لکنت زبان یا شب ادراری می شود.