والدین بهترین الگوی کودکان هستند و می توانند نحوه ی ابراز احساسات را به آن ها آموزش دهند. بسیاری از ما در کودکی با نوعی تربیت سرکوب کننده مواجه بودیم که در هر شرایطی از ما خواسته «آرام باشیم، اشک هایمان را پاک کنیم و به اتفاقی که افتاده توجهی نکنیم».

در حالی که که انکار ابراز احساسات کودک این باور را به او القاء می کند که احساساتش بی ارزش است. نتیجه ی چنین برخورد هایی در آینده و در باور کودک از بی ارزش بودن احساساتش به بی ارزش بودن خویشتن تغییر می کند و مشکلات بعدی را به همراه می آورد. یکی از وظایف والدین تشویق کودکان به ابراز احساسات شان است. البته در این امر توازن باید رعایت شود، چرا که زیاده روی در این کار کودک را به این باور می رساند که همه ی دنیا و مشکلات حول محور او می چرخد.

کودکان، به ویژه اگر سن‌ شان کم باشد، برای بروز احساسات منفی خود، نظیر ترس و ناراحتی، گریه می‌کنند، کودکان هنوز به حدی از رشد نرسیده‌ اند که بتوانند احساسات خود را از طریق کلمات ابراز کنند، بنابراین هیچگاه به آن ها نباید بگویید گریه نکن.

همچنین والدین از جملاتی نظیر «ناراحت نباش» یا «نترس» نیز نباید استفاده کنند. این خیلی طبیعی است که پدر و مادرها بخواهند از فرزندشان محافظت کنند و ناراحتی او را بر طرف کنند، اما راه آن انکار احساسات او نیست. گفتن «نترس» ترس کودک را از بین نمی‌برد. در عوض بهتر است برای او توضیح داده شود که چرا نباید بترسد. مثلا اگر فرزند از داخل شدن به آب دریا می‌ترسد، با گفتن جمله «عزیزم می‌دانم که موج‌های آب کمی ترسناک به نظر می‌رسند، اما آن طور که تو تصور می‌کنی هم نیستند. بیا با هم به داخل آب برویم. قول می‌دهم دستت را محکم نگه دارم.»

با نام بردن از احساسات فرزندان، نه تنها آن ها را انکار نمی‌کنید، بلکه به او نشان می‌دهید که چگونه باید احساسات خود را از طریق کلمات بروز دهد و در عین حال با او همدردی کرده‌اید. مطمئن باشید با استفاده از این روش، فرزند خیلی زود ناراحتی‌اش را فراموش می کند و سعی می‌کند از طریق کلمات مشکلش را برای والدین توضیح دهد.

زمانی که کودکان کوچک و آسیب پذیر هستند، بهترین روش به کمک بیان احساسات آن ها پاسخ به نشانه هایی است که کودک توسط آن سعی دارد شما را متوجه کند. بسیاری از والدین معتقدند چنین واکنشی می تواند کودک را بد عادت کند که البته باور غلطی می باشد. با شناسایی نشانه هایی که کودک برای ایجاد ارتباط با شما ابراز می کند و واکنش سریع به آن ها، در حقیقت کودک از سنین بسیار کوچک می آموزد شما به او گوش می کنید. نوزادانی که اغلب در هنگام گریه به حال خود رها می شوند و واکنش کمی از والدین دریافت می کنند، معمولاً در آینده به سختی می توانند با والدین ارتباط برقرار کنند.

والدین بهترین الگوی کودکان هستند و می توانند نحوه ابراز احساسات را به آن ها آموزش دهند. با استفاده از کلمات ساده و کودکانه سعی کنید احساستتان را به کودک نشان دهید. برای مثال «احساس ناراحت بودن» را با گفتن این جمله که «من نارارحت هستم که پدر چند روز از خانه دور است» و «دلم برایش تنگ می شود» و یا «احساس عصبانی بودن» را با گفتن این جمله که «عصبانی ام که همه ی کارهای خانه را باید تنهایی انجام دهم» نشان دهید.

به این ترتیب آن ها احساس فعلی شما و دلیل این احساس را می فهمند. این روش ایجاد فرصت عالی برای کودک در یادگیری ابراز احساسات می باشد. کودک نیاز دارد احساس خشم را بروز دهد، اما نه با آزار دادن دیگران.