مقایسه هیچ گاه موجب بهبود رفتار کودکان نشده است. بر عکس کودک را با خواهر یا برادر و یا حتی دوستان خود دشمن می‌کند. کودک خواهر یا برادرش را به عنوان یک رقیب می‌بیند که باید با او مبارزه کند. برخی والدین تصور می‌کنند اگر از خواهر یا برادر بزرگتر فرزندشان مدام تعریف و تمجید کنند، این کار باعث می‌شود فرزند کوچک تر تلاش کند مانند آن ها شود. «ببین خواهرت چقدر خوب غذایش را می‌خورد.» اما مقایسه هیچ گاه موجب بهبود رفتار کودکان نشده است. بر عکس کودک را با خواهر یا برادر خود دشمن می‌کند. کودک خواهر یا برادرش را به عنوان یک رقیب می‌بیند که باید با او مبارزه کند.

اغلب والدین برای سنجیدن میزان توانایی‌های فرزندانشان ناخودآگاه آن ها را با یکدیگر مقایسه می‌کنند. چنین امری اگر به کودکان منتقل نشود طبیعی است. والدین نباید اجازه دهند، فرزند از این مقایسه آگاه شود. هر کودکی ویژگی‌های خاص و منحصر به فرد خود را دارد. ممکن است یکی از فرزندان در زمینه‌ای استعداد خاصی داشته باشد که دیگری ندارد. مقایسه کردن فرزندان با دیگران، به ویژه خواهر یا برادر او و نشان دادن این مقایسه به او، به طور ضمنی به او می‌فهماند که پدر و مادر از ویژگی‌ های فرزندشان راضی نیستند و دوست دارند او تغییر کند.

مقایسه به تغییر رفتار هیچ کمکی نمی‌کند؛ فشار وارد کردن به کودک برای انجام کاری که هنوز برای آن آمادگی کافی ندارد یا آن را دوست ندارد، باعث نمی شود که او آن کار را خوب انجام دهد. در عوض اعتماد به نفس کودک نیز با این کار تخریب می‌شود. همچنین کودک از کسی که با او مقایسه می‌شود و کسی که او را مقایسه می‌کند، یعنی والدین، متنفر می‌شود. به جای مقایسه کردن، موفقیت‌های کنونی او را برجسته کنید و او را تشویق کنید.

فرار از فکر مقایسه فرزند با فرزند دیگری، کار ساده‌ای است. کافی است، به خود بقبولانید که فرزند شما، موجودی مستقل و آزاد است که راه رشد و شیوه زندگی خودش را دارد و خواهد داشت. این کودک قرار نیست همه خواسته‌های شما را مو به‌ مو اجرا کند؛ همان‌ طور که شما، خواسته‌های والدین‌ تان را مو به‌ مو انجام ندادید.

در نظر داشته باشید که انسان‌ها، متفاوت از هم آفریده شده‌اند و توانایی‌ها و خصوصیات‌شان نیز متفاوت آفریده شده است. بنابراین مقایسه، امری دور از منطق است. هر کسی، در زمینه خاصی، توانایی و استعداد دارد و نمی‌توان انتظار داشت که دو نفر، مثل هم باشند. والدین باید اجازه دهند کودکان، خودشان باشند. کار والدین این است که شرایطی را فراهم کنند که استعدادهای خدادادی کودکان، شکوفا شود و پرورش یابد.

پدران و مادران بهتر است به جای این‌گونه رفتارها، استعدادها و توانایی‌های کودکان را شناسایی و به آن ها کمک کنند تا بتوانند استعدادهای خود را شکوفا کنند. همچنین اگر بچه‌ها را با هم مقایسه نکنند و آنها را مورد حمایت قرار بدهند، بچه‌ها خود را باور می‌کنند و اعتماد به نفس‌شان بالا می‌رود. در حقیقت والدین باید به کودکان نشان بدهند چقدر دوست شان دارند و همه را با یک چشم می‌بینند.