فساد یعنی سرازیر رفتن. اگر نفس را رهایش کنی، خودش می رود. بعد هم هر چه برود، سرعت می گیرد؛ چون سرازیری است. صلاح و درست کردن، سربالایی است و کاملاً بر عکس فساد است. درست است که هر دو تدریجی است، اما در عمق و سرعت خیلی تفاوت دارند. انسان زود فاسد می شود، اما به صلاح رفتن دیر حاصل می شود. تربیت نفس خیلی حوصله می خواهد.

.

بشر چه بخواهد و چه نخواهد همواره هوس‌ها و تمایلاتی در وجود خود دارد که او را به این سو و آن سو سوق می‌دهند. انسان موجودی است که عقل و شهوت در وجودش با هم درآمیخته است به‌ گونه‌ ای که گاهی قوه عقل او را به جانب خویش می‌کشد و تفکر و عقل‌گرایی سرلوحه کارها و برنامه‌های او می‌شود. در اثر پیروی نادرست از همه خواسته‌ها و هوس‌ها به‌تدریج درخشندگی عقل و ایمان در وجود انسان رو به خاموشی می‌رود و در نهایت به درجه‌ای پائین‌تر از حیوانات تنزل می‌یابد.