بسیاری از دوستی‌های دختران و پسران نوجوان و جوان در جامعه ما، دارای کارکرد روانی اجتماعی است، یعنی دختران و پسران به دنبال یافتن یک پایگاه روانی و اجتماعی مطمئن هستند. دختران و پسران که به نوعی از وضع روانی و اجتماعی خویش ناراضی‌اند و خود را سرگردان و آشفته می‌یابند، از طریق برقراری روابط با جنس مخالف، در صدد کسب رضایت و کفایت اجتماعی‌اند. پسران، داشتن دوست دختر را یک قدرت فردی و اجتماعی و دختران، داشتن دوست پسر را یک جاذبه فردی و اجتماعی برای خود تلقی می‌کنند.

از این رو می‌توان گفت در افرادی که درون خانواده از نظر عاطفی و احساسی ارضا نمی‌شوند و کمبود محبت دارند، انگیزه برای برقراری چنین ارتباط‌ هایی بیش‌تر است. در عین حال که ایمان و اعتقاد به خداوند و نیروی درونی یعنی حیا مانع ارتباط ناسالم است، پس کسانی که فاقد این نیروی درونی‌اند، برای برقراری ارتباط مانعی نمی‌بینند.

در عین حال، این مسئله تا اندازه‌ ای با غریزه طبیعی انسان نیز ارتباط دارد. به طور طبیعی کشش و جاذبه بین جنس زن و مرد وجود دارد، که یکی از حکمت‌های الهی است که بنیان ازدواج و کانون خانواده نیز بر اساس آن شکل می‌گیرد و تداوم می‌یابد، اما آنچه که این غریزه طبیعی را از مسیر صحیح منحرف می‌کند، دوستی‌های خیابانی و دل سپردن به کسانی است که شناخت و آگاهی درستی از آن ها در دست نیست و در بسیاری از اوقات نیز به ارتباط غلط و حتى نامشروع منجر شده، یا حتى اگر به ازدواج ختم شود، ازدواج‌های چندان موفقی نخواهد بود. افرادی که درون خانواده از نظر عاطفی و احساسی ارضا نمی‌ شوند و کمبود محبت دارند، به ارتباط‌ ناسالم روی می آورند. در عین حال که ایمان و اعتقاد به خداوند و نیروی درونی  مانع ارتباط ناسالم است، کسانی که فاقد این نیروی درونی‌اند، برای برقراری این ارتباط مانعی نمی‌بینند.

دوستی دختر و پسر یعنی «ارتباطی که بین دو جنس مخالف وجود دارد و در این ارتباط محبت، صمیمیت، عشق و علاقه قلبی ویژه وجود دارد.» به اعتقاد آسیب شناسان اجتماعی، دوستی های خیابانی بدون محبت و عشق واقعی بوده و تنها بر اساس نیازهای غریزی و جنسی شکل می گیرد. اگر این روابط به ازدواج هم منتهی شود به حتم پشتوانه عشق و محبت ندارد و پس طبیعی است که چنین ازدواجی دوام پیدا نکند؛ زیرا پسر و دختر جوان بیشتر شریک لذت های جنسی یکدیگر بوده اند و زندگی واقعی پس از ازدواج امری فراتر از ارضای غرایز جنسی است. در تجربه این دوستی ها، فرصتی برای انتخاب و شناخت صحیح زوج ها از یکدیگر به وجود نمی آید، زیرا در اوج هیجانات ناشی از غرایز جنسی، افراد نمی توانند عاقلانه و آگاهانه یکدیگر را بشناسند و انتخاب کنند.

مهم‌ترین نکات

۱ – هدف بسیاری از پسران از دوستی‌های خیابانی، ازدواج نیست
۲ – بی‌اعتمادی به همسر، یکی از مهم‌ترین آسیب‌ های ازدواج‌ هایی است که قبلاً دختر و پسر با هم دوست بوده‌ اند
۳ – روابط اعضای خانواده به گونه‌ای باشد که فرزندان به خصوص دختران جوان محبت را بیرون از خانه جست‌ و‌ جو نکنند
۴ – کم یا زیاد بودن سن در میزان آسیب‌های دوستی خیابانی بی‌تأثیر است
۵ – شناخت واقعی در مراسم خواستگاری به دست می‌آید نه در دوستی‌های خیابانی