در اسلام مدیریت تربیت به پدران واگذار شده است؛ لذا او باید مقدمات تربیت را برای مادر فراهم کند؛ چرا که مادران مربیان عرصه ی تربیت هستند. به عنوان مثال پدر باید با تهیه ی کتاب، سی دی و کلاس های مشاوره، مادران را با اصول تربیت آشنا کند. همچنین اگر پدر به نیاز های مادر به خوبی توجه کند، او نیز با آرامش در محیط خانه قرار می‌گیرد و نقش خود را ایفا می‌کند؛ ولی اگر مادر آرامش نداشته باشد، ذهن او در گوشه ای از خانه درگیر مشکلات روحی می شود و نمی تواند با فرزندش ارتباط خوبی برقرار کند، در نتیجه نقش مادر در تربیت ضعیف می شود.

والدین باید توجه کنند که ماموریت آن ها فقط این نیست که شکم فرزند را سیر کنند؛ بلکه باید به سمت تربیت صحیح پیش بروند؛ لذا برای آن باید وقت صرف کرد، هزینه داد، فکر و گفتگو کرد.

پدر از دو طریق عمده می‏ تواند در مسیر بازی، مدیریت تربیتی خود را اعمال نموده و به نحوی مطلوب و مطابق با ویژگی‏ های کودک، او را در مسیر هدایت سوق دهد. این دو طریق عبارتند از:

۱. ایجاد زمینه و فضای مناسب برای بازی و تهیه اسباب‏ بازی ‏های مفید.

۲. بازی با کودک و دخالت مستقیم در بازی.

پدر موظف است فضای سالمی را جهت بازی کودک فراهم نماید و به ایشان فرصت و مجال بازی بدهد. این فضای مناسب در اغلب خانواده ‏ها، همان محیط خانه است اما در برخی خانواده ‏ها که به دلیل کوچکی خانه و یا وجود فرد بیمار و … امکان بازی کودکان در منزل نیست و مجبورند برای بازی به کوچه و یا پارک مراجعه کنند، این وظیفه پدر است که از سلامت محل اطمینان یافته و جای مناسب را برای بازی کودکان فراهم نماید.

نه این که به بهانه نبودن جای مناسب دائماً مزاحم بازی کودکان شده و ایشان را مضطرب سازند. گاهی دیده می‏ شود که برخی از والدین از روی خودخواهی و یا تفکر نادرستی که از تربیت دارند، مزاحم بازی کودکان می‏ شوند. یا آن که به بازی اطفال بها نمی‏ دهند و حتی بعضاً بازی را عملی بیهوده و یا نوعی بدرفتاری و اهانت به خود دانسته و دائماً با ملامت و عکس ‏العمل ‏های منفی بازی اطفال را خراب می‏ کنند. و به شدت موجب نفرت و ناراحتی و حتی ایجاد حس انتقام‏ جویی در کودکان می‏ شوند:

ابن ابی‏ نجیح می‏ گوید: «امام حسن و امام حسین(ع) بر پشت پیامبر سوار می‏ شدند و حل حل می‏ گفتند و پیامبر اکرم (ص) می‏فرمودند: نیکو شتری است شتر شما.»

در روایتی از امام صادق(ع) آمده است که: بگذار فرزندت تا هفت سال بازی کند.

حضور مستقیم پدر در بازی کودک، مسئله مهمی در تربیت محسوب می‏ شود. بازی با کودک برای پدر راه گشای مسیر تربیت بوده و قواعد سخت تربیتی در کلاس بازی برای مربی و متربی آسان و ممکن خواهد شد. علاقه زیاد کودک به بازی موجب علاقمندی او به همبازی نیز خواهد شد. هرکسی به راحتی می ‏تواند از طریق بازی، دل ساده و پاک کودک را به دست آورده و با محبوبیتی که کسب می‏کند بر روح و روان وی تأثیر بگذارد.